Twee jongens breakdancen op 'Uptown Funk' - dan barst het publiek los in een verbluffende flashmob op de promenade

Feb 15, 2021 by apost team

Het was een zomerse dag in Sydney, Australië. De zon scheen, de mensen lachten terwijl ze door de straten liepen en de vogels fluitten. Alles leek normaal te zijn. Alleen op deze dag in 2015 stond een verbazingwekkende straatvoorstelling, op touw gezet door CrazyDomains, op het punt plaats te vinden.

"Uptown Funk", de hitsong van Mark Ronson en Bruno Mars uit 2014, begon te schallen. Een man liep door de menigte, rende een stukje, en begon midden op straat te breakdancen. Zijn vriend sprong snel daarna in om hem te vergezellen. Een hele meute mensen voegde zich vervolgens bij de twee en een dansroutine brak uit.

Hoewel flashmobs altijd een prachtig gezicht zijn om te zien, is het duidelijk dat deze dansers professionals zijn. Hun bewegingen waren perfect gechoreografeerd en de dansers waren allemaal met elkaar gesynchroniseerd. Ondanks hun indrukwekkende optreden kon je joggers langs de dansers zien rennen.

apost.com

De dansers zelf waren een lust voor het oog. Ze dansten in pakken, vrijetijdskleding, losse kleding en sportkleding - één man droeg zelfs een overhemd met een stropdas. De verschillen tussen alle dansers laten zien hoe muziek en dansen mensen uit alle lagen van de bevolking kunnen verenigen.

De camera legde niet alleen de voorstelling vast, maar ook de reacties van de mensen in het publiek. Je kon de opwinding op hun gezichten zien. Ze glimlachten allemaal en klapten mee met de voorstelling.

Aan het einde van de video zag je de dansers shirts en flyers uitdelen. Het bleek dat de dansers deel uitmaakten van een campagne voor CrazyDomains, een domein hosting website. Volgens Thrill kan het optreden een manier geweest zijn om het bedrijf viraal te laten gaan terwijl het aan minimale marketing deed.

Het plan lijkt ook gewerkt te hebben. De video heeft meer dan 9 miljoen views op YouTube gekregen sinds hij geplaatst werd. Als dit de marketingtechniek van de toekomst is, dan is het een welkome.

Hoewel jongere lezers zich dit misschien niet realiseren, zijn flashmobs, zoals degene die viraal ging in de video hieronder, een relatief nieuw verschijnsel. In feite traceert Rebecca Walker, een professor die schrijft voor de National Communication Association (NCA), de eerste flashmob terug tot 2003. In de zomer van 2003 begonnen New Yorkers in Manhattan e-mails te ontvangen van "[email protected]", volgens de University of Florida's "Flashmob: 101" website. Maar in plaats van te proberen iets te verkopen of mensen op te lichten, vroegen deze ongewone en anonieme berichten New Yorkers om op 3 juni 2003 op verschillende verzamelplaatsen in vier bars in Manhattan, bijeen te komen. Nadat de deelnemers verdere instructies hadden gekregen, reisden ze naar een Macy's in New York City.

Meer dan 100 mensen stormden de winkel binnen en gingen naar de negende verdieping, waar de groep zich rond een duur tapijt zou verzamelen. Op de vraag wat ze aan het doen waren antwoordden de deelnemers dat ze als groep aan het winkelen waren en een "liefdeskleed" zochten voor hun "voorstedelijke commune", aldus berichtgeving in het nieuws in die tijd. Intussen hadden een Hyatt hotel bij Grand Central Station en een schoenenwinkel in SoHo hun eigen problemen. In het hotel verzamelden 200 mensen van het mob project zich en gaven 15 seconden lang een applaus, terwijl de schoenenploeg deed alsof ze een groep toeristen waren.

"De mob zelf was enigszins bizar. We stonden met ongeveer 200 man aan de balustrade op de tussenverdieping van het Hyatt Hotel, naast Grand Central Station," zei de deelnemer aan de mob, Fred Hoysted in een nieuwsartikel dat in 2003 verscheen.

"Op het afgesproken tijdstip barstten we, zoals opgedragen, gedurende 15 seconden in applaus uit. De blik van vreugde op de gezichten van de mensen was ongelooflijk. En hoewel ik me wat afstandelijk van het gebeuren had gevoeld, kon ik niet anders dan glimlachen en meedoen. Ik wist dat dit iets was wat ik nog eens wilde doen."

Hoewel de media deze vreemde voorvallen oppikten, had het publiek nog steeds geen idee wie er achter deze vreemde "flashmobs" zat. In een CNN artikel uit augustus 2003 schrijft verslaggeefster Sandra Shmueli: "De bedenker van het fenomeen zou iemand zijn die 'Bill' heet, die de trend begon door 50 mensen een e-mail te sturen en hen te vragen zich te verzamelen bij een winkel in het centrum van Manhattan."

Hoewel verslaggevers "Bill" nog niet geïdentificeerd hadden, gaf hij toch anoniem interviews. Na zijn eerste reeks flashmobs in Manhattan vertelde hij CNN dat hij de willekeurige bijeenkomsten "onverklaarbare mobs" noemde, en dat er allerlei redenen waren waarom mensen graag naar deze vreemde en willekeurige optredens leken te willen komen.

"Sommige mensen vinden het vooral grappig," vertelde Bill in 2003 aan CNN. "Voor anderen heeft het een sociaal aspect - ze vinden het leuk om met mensen op stap te zijn. Voor anderen is het politiek getint - alleen al de straat op gaan is een politieke daad. Persoonlijk vind ik het leuk omdat het esthetisch is - ik vind het mooi om alle mensen samen te zien komen, schijnbaar uit het niets."

Pas drie jaar later , in 2006 zouden we de volledige naam van de man te weten komen - Bill Wasik, een prominente redacteur van een tijdschrift in New York City.

Hoewel aan Wasik de start van de moderne flashmob wordt toegeschreven - die pas mogelijk werd dankzij 21ste-eeuwse technologieën als sms en e-mail - waren er zeker voorlopers van Wasiks "onverklaarbare mobs".

Zo delen dadaïstische en surrealistische voorstellingen uit het begin van de 20e eeuw veel gelijkenissen met Wasiks flash mobs, waaronder "gelijktijdigheid van actie, een algemeen gevoel van anarchie, tactieken van tegenstelling en verrassing, het gebruik van detournement (een gijzeling of verandering), een nadruk op plaats en ruimte, en het gebruik van spellen en spelen," zoals Walker in haar artikel uitlegt.

Dat gezegd hebbende, zijn deze vroegere vormen nooit opgelopen tot iets dat vergelijkbaar is met de hedendaagse flashmob, die zich op grote schaal over de wereld heeft verspreid. In één van de grootste flash mobs ooit organiseerde acteur Alfonso Ribeiro in 2012 een gelijktijdige dans met meer dan 2.000 dansers in 300 steden. Flashmobs werden zo'n probleem in een Duitse stad dat plaatselijke politici ze in 2009 verboden, volgens The Local. En zoals de video hieronder laat zien hebben zelfs bedrijven de flashmob rage te pakken gekregen, en sluiten zich daarmee aan bij een zee van "onverklaarbare mob" video's op YouTube. Maar aangezien het nog geen twee decennia geleden is dat Wasik en zijn meute voor het eerst in New York City neerstreken, zal alleen de tijd leren of flashmobs standhouden of dat ze de zoveelste vergeten internettrend worden.

Wat vond je van het optreden van de flashmob? Was je ervan onder de indruk? Of was je teleurgesteld dat het allemaal een marketingstunt was? Laat ons weten wat je ervan vindt in de reacties en stuur dit zeker door naar je vrienden en familie!