Susan Boyle verbluft het publiek met haar prachtige uitvoering van 'Unchained Melody': "Het talent van deze vrouw is een geschenk voor de mensheid"

Mrt 06, 2021 by apost team

Susan Boyle werd onmiddellijk wereldberoemd toen ze meedeed aan de derde serie van "Britain's Got Talent". Hoewel die introductie meer dan tien jaar geleden plaatsvond, slaagde Boyle erin populair te blijven op een niveau dat zelden door tv-sterren wordt geëvenaard. Die vertolking van de Les Mis-klassieker I Dreamed a Dream is miljoenen keren bekeken, inclusief het fronsende en vervolgens verbaasde gezicht van Simon Cowell.

Susan Magdalene Boyle werd geboren op 1 april 1961, in Blackburn, West Lothian. Haar vader, Patrick Boyle, was een WOII-veteraan en mijnwerker die ook zong bij Bishop Blaize. Zijn vrouw, Bridget, werkte als stenotypiste. Het echtpaar kreeg negen kinderen: vier zonen en vijf dochters en Susan was de allerlaatste. Als kind kreeg ze te horen dat ze een leerstoornis had ontwikkeld als gevolg van zuurstoftekort tijdens de geboorte. In een interview met de Guardian in 2013, was de zangeres openhartig over hoe ze werd gepest door haar leeftijdsgenoten omdat ze "anders" was. Susan heeft haar hele leven last gehad van emotionele uitbarstingen en worstelde met sociale interactie en communicatie, wat haar vaak belemmerde in haar vermogen om relaties op te bouwen en gepast te handelen. Zingen was de enige activiteit die haar troost kon bieden.

"Ik kom uit een muzikale familie," zei Susan. "Het is er altijd geweest, zeker aan de kant van mijn vader. Ik heb altijd gezongen. Het zit in mijn bloed sinds ik 12 was en meedeed aan schoolproducties en shows."

Toen ze uiteindelijk in de 50 was, werd het syndroom van Asperger bij haar vastgesteld.

Susan was bij een dokter geweest om te praten over angsten, waarvan ze afleidde dat er iets mis met haar was.

"Ik ging op zoek naar een diagnose bij een Schotse specialist," legde Susan uit. "Niemand zei dat ik dat moest doen. Ik dacht dat ik aan een ernstigere ziekte leed en niet goed kon functioneren."

Haar dokter raadde haar verschillende tests aan, waaruit uiteindelijk bleek dat haar "IQ bovengemiddeld was".

Susan gaf toe dat ze dankbaar was dat ze de diagnose had gekregen, maar benadrukte dat ze zich er niet door zou laten definiëren.

"Het zal geen verschil maken voor mijn leven. Het is gewoon een aandoening waarmee ik moet leven en omgaan", zei ze, eraan toevoegend dat ze alleen hoopte dat anderen haar beter zouden begrijpen en empathie zouden tonen.

"Ik denk dat mensen me beter zullen behandelen omdat ze veel beter zullen begrijpen wie ik ben en waarom ik de dingen doe die ik doe."

Ze is van school gegaan met een minimum aan kwalificaties en heeft een beroepsopleiding bij de overheid gevolgd om werk te vinden. Susan ging ook professioneel zingen en trad af en toe op in plaatselijke zalen. Ze werd lid van het koor van haar kerk, waar ze ook vrijwilligerswerk deed. Uiteindelijk werd de zangeres aangenomen in de Edinburgh Acting School en trad ze op, op het Edinburgh Fringe Festival - een jaarlijks evenement in de stad waar lokale artiesten optreden. In 1999 nam Susan een album op voor het goede doel, getiteld "Cry Me a River", dat zo'n 1.000 keer werd verkocht. De ster heeft zelfs een klein optreden op de Britse televisie gehad, toen ze te zien was in de show "My Kind of People" van Michael Barrymore.

apost.com

"Ik deed mee aan My Kind of People voor de lol," zei ze."

Toen haar moeder, Brigitte, te ziek werd om voor zichzelf te zorgen, nam Susan een pauze van het zingen om er voor haar te zijn. Nadat haar moeder in 2007 was overleden, werd ze geïnspireerd om de gok te wagen en auditie te doen voor Britain's Got Talent."

"Ik had even rust na het overlijden van mijn moeder, maar ik had Britain's Got Talent op tv gezien en dacht: ik ga het proberen," herinnert Susan zich. "Paul Potts was echt goed. Hij was een bron van inspiratie voor veel mensen en ik dacht: ik waag het erop."

In oktober deed ze haar eerste auditie in Glasgow, gevolgd door een tweede auditie voor Simon Cowell en de overige juryleden. "Ik was erg nerveus," zei ze.

Op dat moment week Susan sterk af van de deelnemers die we gewend waren in de show te zien. Ze was een eenvoudige vrouw van middelbare leeftijd uit Schotland met een kanten beige jurk en een warme glimlach. Zowel de kijkers als de jury wisten niet wat ze konden verwachten. Maar toen ze "I Dreamed A Dream" begon te zingen, was de hele zaal op slag verbijsterd over haar immens mooie stem.

"Ik had verwacht dat de mensen een beetje cynisch zouden zijn," zei Susan. "Maar ik besloot om de ronde te winnen. Dat doe je nu eenmaal. Ze wisten niet wat ze moesten verwachten. Voor Britain's Got Talent had ik nooit een echte kans gehad. Zo simpel is het. Je moet gewoon doorgaan en elke stap nemen en op een dag zal je het maken. Je mag gewoon niet opgeven."

Die avond leverde Susan internationale roem op. Ze vertegenwoordigde een ander soort rolmodel; eentje die niet paste in het traditionele verhaal van succesvolle beroemdheden. Ze was een doodgewoon iemand van over de veertig, mijlenver verwijderd van de sterallures die we op de omslagen van roddelbladen zien. Maar ze kon zingen - en wel uitstekend zelfs. Ze was het bewijs dat iedereen zijn dromen kon najagen, ongeacht zijn achtergrond of uiterlijk. Ze werd tweede in de 2009-editie van "Britain's Got Talent", maar dat was slechts het begin van haar opmars naar internationale roem.

Helaas werd Susan na haar deelname aan Britain's Got Talent opgenomen in The Priory Clinic in Londen vanwege uitputting en angsten. In die tijd was de media-aandacht voor de zangeres te overweldigend geworden. Piers Morgan, die jurylid was in de show toen Susan optrad, vertelde de BBC dat de aandacht die ze had gekregen "waanzinnig" was en "niemand dit had kunnen voorspellen."

"Ze was het niet gewend, en ze heeft gewoon een pauze nodig," zei Morgan. "Ze zei dat ze moe was, zowel lichamelijk als geestelijk. Ze was de week ervoor een paar keer ziek geweest, had niet geslapen, niet gegeten - en de hele last van de media wereldwijd kwam op haar schouders terecht," voegde hij eraan toe.

Gelukkig herstelde Susan en ging ze meteen weer aan het werk: ze ging op tournee met "Britain's Got Talent" en nam later haar eigen muziek op.

In 2011, slechts twee jaar na haar optreden in de talentenjacht op televisie, bracht Susan haar versie uit van het klassieke nummer "Unchained Melody".

Hoewel het lied oorspronkelijk werd gezongen door Alex North in 1955, werd het beroemd toen the Righteous Brothers het een decennium later coverden. Het nummer verscheen op het album "Someone to Watch Over Me", waarmee ze volgens de BBC haar derde Britse nummer 1 hit scoorde.

Tijdens een interview met The Sun verklapte Susan dat de titel van haar album was geïnspireerd op haar zoektocht naar liefde.

"Het gaat over die speciale persoon die ik dolgraag zou willen ontmoeten, dat verlangen naar die persoon die langskomt," legde de zangeres uit. "Als hij komt, zal hij die persoon zijn die over mij waakt en ik zal over hem waken. Je hebt iemand nodig die over je waakt en dat heb ik niet meer gehad sinds mijn moeder is overleden."

Je herinnert je misschien nog wel dat Susan tijdens haar auditie voor "Britain's Got Talent" toegaf dat ze als 47-jarige nog nooit iemand had gezoend.

"We houden allemaal van het idee dat we ons leven delen met iemand die ons beschermt en voor ons zorgt. Ik ben nogal vaak alleen en die speciale persoon is er nog niet," zei ze. "Ik heb een paar aanbiedingen gehad en, laat me je vertellen, sommige daarvan zijn prachtig. Ze zeggen: 'Ik heb je YouTube-video gezien en ik denk dat ik je leuk vind. Ik woon alleen en ik heb ook iemand nodig.'"

Volgens de Daily Record heeft Susan op 53-jarige leeftijd eindelijk haar eerste vriendje gevonden. Er is niet veel over hem bekend, behalve dat hij ongeveer even oud was als zij en dat hij een Amerikaanse dokter was.

Helaas, hoewel de zangeres hem beschreef als de "perfecte heer", hebben ze het uiteindelijk toch uitgemaakt.

"Ik praat er niet graag over, want dat zou niet eerlijk tegenover hem zijn. Het enige wat ik wil zeggen is dat we ongeveer even oud zijn en dat hij een heel aardige vent was," zei ze, eraan toevoegend dat een langdurige relatie met hem "gewoon niet praktisch was."

Susan begeleidde haar vertolking van "Unchained Melody" met een indrukwekkende muziekvideo in zwart-wit, waarin de zangeres het nummer uitvoert in gezelschap van haar orkest. Haar serene, plechtige houding tijdens de clip sluit perfect aan bij de sfeer van het beroemde liedje. Ze is trouw gebleven aan het liedje, maar heeft er met haar magische stem ook haar "Susan" interpretatie aan gegeven. De video, die werd geplaatst op YouTube trok meer dan 10 miljoen views sinds het uploaden, evenals duizenden reacties waarin de getalenteerde zangeres werd geprezen voor haar optreden. Een fan, Sarah McCormack, schreef dat Susan en haar muziek belangrijk voor haar waren vanwege de herinneringen aan haar overleden moeder.

"Een prachtige versie van dit nummer, Susan", aldus McCormack. "Ik heb je album zo'n 5 jaar geleden voor mijn moeder gekocht, wetende dat ze het prachtig zou vinden. Ze had toen net de diagnose van borstkanker gekregen. Helaas is ze 3 weken geleden overleden en ze had gevraagd om jouw versie van unchained melody te spelen op haar begrafenis. Het was gewoon prachtig en iedereen huilde. Dank je Susan."

Andere fans schreven over het talent van de zangeres, waarbij één opmerkte dat Susans talent "een geschenk aan de mensheid" was.

Wat vind jij van de cover "Unchained Melody" van Susan Boyle? Laat ons weten wat je denkt en deel dit zeker met anderen!