Acteur Jack Nicholson wist niet dat zijn zus eigenlijk zijn biologische moeder was tot hij 37 jaar oud was

Feb 17, 2021 by apost team

Jack Nicholson is onbetwistbaar één van de meest getalenteerde acteurs van onze tijd. Van films als "One Flew Over The Cuckoos Nest" tot "The Witches of Eastwick," heeft zijn indrukwekkende portfolio, met een veelvoud aan uiteenlopende personages, hem ongetwijfeld tot één van de meest iconische acteurs in Hollywood gemaakt. Terwijl Jack misschien een reputatie had opgebouwd van kalm en beheerst te zijn, ongeacht zijn roem, werd er in de jaren 1970 toch een onthutsende onthulling over hem gedaan. Zijn zus, June Nicholson, was eigenlijk zijn moeder. En de mensen van wie hij dacht dat het zijn ouders waren, waren in werkelijkheid zijn grootouders.

Geboren op 22 april 1937, werd Jack Nicholson grootgebracht in Manasquan, New Jersey door John en Ethel May Nicholson. John, van wie Jack zegt dat hij zijn vader was, werkte als etaleur in een warenhuis. Zijn vrouw Ethel werkte als kapster en olieverf schilderes. June Nicholson, waarvan Jack tijdens zijn jeugd dacht dat het zijn zus was, en die 17 jaar ouder was dan hij, was een revuemeisje en een aspirant-actrice. Ethel en John hadden nog een dochter, Lorraine, van wie Jack dacht dat het ook zijn zus was.

De jongere jaren van Jack verliepen rustig en overwegend onbewogen. Hij was goed op school en verdiende zelfs een studiebeurs om naar de universiteit te gaan. Hij wees die uiteindelijk af omdat dat zou betekenen dat hij "hard zou moeten studeren en 20 uur per dag zou moeten werken om schoolgeld te verdienen."

"En, eerlijk gezegd, was ik daar te lui voor," gaf Jack toe in een interview met Cigar Aficionado. "Ik was in die tijd niet gevuld met een brandend verlangen om iets op te bouwen voor mezelf. En omdat ik pas 16 was, dacht ik dat ik nog tijd genoeg had om naderhand naar de universiteit te gaan, als ik dat wilde. Ik wilde zeker geen advocaat of boekhouder worden. Dus bleef ik ongeveer een jaar in Jersey rondhangen. Ik verdiende een beetje geld op de renbaan, en werkte een zomer als badmeester op het strand."

Nog steeds niet zeker wat hij van zijn leven wilde maken, verdiende Jack zijn brood met ongure bezigheden, zoals wedden op de paarden of biljart. Terwijl die levensstijl hem misschien zijn eerste auto opleverde - een '47 Studebaker - werkte hij ook als part-time winkelbediende in een speelgoedwinkel. June maakte zich op den duur zorgen over Jack en zijn onstabiele levensstijl en overhaalde hem om een meer geschikte job te zoeken. Hij ging toen als assistent werken op de animatieafdeling van MGM Studios, waar hij William Hanna en Joseph Barbera leerde kennen - de makers van de Tom & Jerry tekenfilms.

apost.com

Jack was toen al jong volwassen en was langzaam uit zijn puberteit aan het groeien tot een knappe man met een perfect gezicht voor het witte doek. Hoewel hij nooit de ambitie had acteur te worden, bood Joe Pasternak, een MGM producent, Jack een rol in zijn films aan nadat hij hem op een dag bij het boodschappen doen had opgemerkt. Hoewel Pasternak wist dat hij Jack graag wilde hebben, verwachtte hij toch dat Jack acteerlessen zou volgen voor hij hem officieel aannam. Daar kwamen de connecties van Jack, Hanna en Barbera, in het spel: dankzij hun invloed in de industrie slaagden de twee erin een theaterstage te bemachtigen bij The Players Ring in Hollywood. Dankzij die stage legde Jack nog drie invloedrijke contacten, Bob Towne, Carole Eastman, en Roger Corman, die hem later zouden helpen uit te blinken in zijn carrière.

In 1958 kwam Jack aan zijn eerste rol in de low-budget film "The Cry Baby Killer". Daarin portretteerde hij een jonge tiener die een outlaw wordt nadat hij iemand uit zelfverdediging heeft neergeschoten. De klus leverde hem maar een paar honderd dollar op, maar het opende vooral de deur naar meer acteerwerk. In het volgende decennium zou Jack een terugkerende ster worden in low-budget horrorfilms als "The Terror" (1963), "Back Door to Hell" (1964), "Ride in the Whirlwind" (1965), en "The Shooting" (1966).

Het duurde tot 1969 voordat Jack eindelijk doorbrak als George Hanson in de klassieke film "Easy Rider." Zijn vertolking van de alcoholische advocaat uit het zuiden leverde de acteur een Academy Award nominatie op voor beste bijrol en een cult aanhang. Het jaar daarop speelde Jack de hoofdrol in Five Easy Pieces," dat hem opnieuw een Academy Award nominatie opleverde. Vanaf dat moment heerste er sterrendom en roem voor de aanstormende acteur. Hoewel de carrière voor Jack bijna toevallig tot stand kwam, had hij er een enorme passie voor ontwikkeld. Dat bleek ook. In zijn hele loopbaan werd de man 13 keer voor een Oscar genomineerd, won tweemaal, en kreeg in 1994 zijn Lifetime Achievement Award van The American Film Institute.

Maar zijn talent behoeft geen prijzen en lofbetuigingen als bewijs, want de filmcarrière van Jack laat zien dat het niet mogelijk is hem in slechts één soort rol te stoppen.

"Eigenlijk kan ik verschillende persoonlijkheden aannemen," zegt de acteur zegt. "Er schuilt een stukje van mij, neem ik aan, in elke rol die ik speel. Als acteur kan je het niet laten om jezelf erin te stoppen, vooral als je van acteren houdt."

In 1974 had Jack zich al gevestigd als een cultureel icoon in Hollywood. In die tijd stond de film Chinatown" op het punt in de bioscoop te verschijnen, en het tijdschrift Time werkte aan een artikel ter ere van de getalenteerde acteur. Het stuk was bedoeld om het leven van Jack Nicholson te prijzen en te onderzoeken, en de journalisten groeven diep in zijn verleden om het volledige beeld te krijgen.

Vlak voor de publicatie ervan belden de onderzoekers Jack op om de details te bevestigen die ze gevonden hadden; zijn moeder, zo beweerden ze, was in werkelijkheid zijn zuster June. Ethel en John, daarentegen, waren zijn grootouders en hun dochter Lorraine zijn tante. Wat zijn vader betreft, die leefde nog en werd verondersteld een man te zijn die Don Furcillo-Rose heette en zou in New Jersey wonen.

Geschokt door de informatie verzocht hij dit niet te publiceren. Hoewel Time zijn wens respecteerde, schreef Parade er in 1977 toch een eigen stuk over.

"Dit is de prijs van roem," zuchtte Jack. "Mensen beginnen in je privé-leven te graven, en voor je het weet is je zus eigenlijk je moeder."

June was al in 1963 aan kanker overleden. Ook zijn grootouders waren er niet meer. Het enige familielid dat hij nog had was Lorraine, die bevestigde dat het klopte wat de journalisten hadden gevonden. Zoals Nicholson in 1986 aan het Rolling Stone tijdschrift onthulde, had hij zijn biologische vader nooit echt ontmoet. De echtgenoot van zijn grootmoeder was een alcoholist die zelden aanwezig was, maar Jack wendde zich tot de echtgenoot van zijn tante 'Shorty' als vaderfiguur. Jack vertelde aan het magazine dat hij zich dankbaar voelde om iemand zoals hem in de buurt te hebben en dat dit voor hem als kleine jongen voldoende was als vaderfiguur.

"Hij, geloof me, is zo'n goede vaderfiguur geweest voor mij, beter kan niemand krijgen of nodig hebben. Ik kan net zo hard zijn voor mijn familie of vrienden als iedereen - ik ben tamelijk objectief - maar er is niemand die zoveel indruk op me gemaakt heeft als Shorty," zei hij.

"Eenvoudige kerel, in mijn geest heb ik veel gedichten geschreven over de hogere gevoelens die hij in me opwekte - en die hij op geen enkele manier zou kunnen verwoorden. Als ik met Shorty in de geestenwereld of zo zou gaan zitten en zou zeggen: 'Kijk, Shorty, hier is wat je werkelijk bedoelt, als prins van de wereld,' dan zou hij me aankijken alsof ik een vreemde taal sprak," voegde Jack eraan toe."

In de biografie van Patrick McGilligan "Jack's Life", schreef Jack dat Shorty de eerste was die hij aansprak over het verbluffende nieuws.

"Shorty, dit is het ergste dat ik ooit gehoord heb," zei Jack, zoals geciteerd door InStyle. "Een kerel belt me op, en zegt dat mijn vader nog leeft, en dat Ethel May niet echt mijn moeder was, maar dat June mijn moeder was."

In eerste instantie wimpelde Shorty de beweringen af als belachelijk en ontkende hij alles. Het duurde echter niet lang of hij gaf uiteindelijk de telefoon door aan zijn vrouw om Jack de waarheid te vertellen. Lorraine kon de informatie over zijn biologische vader echter niet bevestigen. De acteur zei zelfs dat hij begreep waarom zijn familie ervoor koos de identiteit van zijn echte ouders voor hem geheim te houden. June was nog maar een tiener toen ze zwanger werd, ongehuwd, en het gebeurde midden in de grote depressie. Het werd nooit bevestigd of Don Furcillo-Rose werkelijk de vader van Jack was, maar het kon hem niet echt schelen om dat uit te zoeken. In plaats daarvan was hij dankbaar dat hij opgevoed was in de nabijheid van sterke vrouwen.

Sprekend over Ethel (die hij liefkozend "Mud" noemt) zei hij,

"Mijn basismodel voor vrouwen is een onafhankelijke vrouw. Daar zat voor mij geen grootsheid in, want zo was het vanaf het begin. Weet je, hier was Mud, en ze droeg iedereen op haar rug als een piepklein olifantje, en het leek haar niet te deren. Ze deed wat ze moest doen. Ze hadden allemaal heel veel stijl, en heel veel plezier. De buurt verafgoodde ze allemaal."

Hoewel de onthulling voor velen als een ingrijpende gebeurtenis overkwam, hield de acteur vol dat hij het niet "traumatiserend" vond."

"Ik zou zeggen dat het een behoorlijk dramatische gebeurtenis was, maar het was niet wat ik traumatiserend zou noemen. Tegen de tijd dat ik ontdekte wie mijn moeder was, was ik immers behoorlijk goed psychologisch gevormd. In feite maakte het me heel wat dingen duidelijker. Ik gaf mij een dankbaar gevoel om de waarheid te kennen."

Was je ook geschrokken toen je het duistere geheim van de familie van Jack Nicholson ontdekte? Laat het ons weten in de comments, en deel dit zeker met je vrienden en familie!