Voormalig kleuterleidster zet aan tot debat als ze de vijf redenen voor haar ontslag uitlegt

Okt 28, 2021

Velen van ons kennen leerkrachten en zijn zich bewust van hun vastberaden werklust. Dagelijks gaan ze de uitdaging aan om klaslokalen vol kinderen, met zowel engeltjes als duiveltjes, onder hun hoede te nemen, terwijl ze eigenlijk niet zo'n geweldig loon ontvangen. O ja, en ze moeten 's morgens ook nog vrolijk en opgewekt voor de dag komen. Terwijl sommige ouders hun werk nog moeilijker proberen te maken door zelf hun kinderen niet goed op te voeden, te strikt op te voeden of gewoon door niet te geloven dat hun lieveling ook maar enige discipline nodig heeft. En we vragen ons af waarom zo veel leerkrachten uitgeput raken.

Jessica Gentry was één van die leerkrachten die haar grens bereikt had. In een onverbloemde en eerlijke Facebook post uit 2019, die veel aandacht kreeg, omschreef ze vijf redenen waarom haar baan haar zodanig veel stress bezorgde dat ze wegliep van wat ze zo graag deed.

En wat blijkt: haar inkomen had helemaal niets te maken met haar besluit om te stoppen met lesgeven. In plaats daarvan haalde Gentry een hele reeks moeilijkheden en strubbelingen aan waarmee ze tijdens haar werk geconfronteerd werd. Ze gebruikte haar erg lange Facebookpost ook om te beschrijven hoe ze zich alleen gelaten voelde met deze problemen, waarbij ze ofwel geen hulp kreeg van haar werkgevers en de ouders van de kinderen, ofwel haar problemen door hen verergerd zag worden. Daarom besloot Gentry haar baan op te zeggen, want zij kon deze onoverkomelijke obstakels niet alleen het hoofd bieden, ook al was ze dol op lesgeven en had ze een passie om in het onderwijs te werken.

In dit artikel bekijken we wat Gentry schreef en wat haar ertoe bracht haar droombaan en wat ze als haar roeping beschouwde op te geven.

De eerste reden voor Gentry om het beroep te verlaten was de overtuiging dat ouders geen verantwoordelijkheid meer nemen voor de daden van hun kinderen. Ze stelt dat het ouderschap veranderd is door onder meer langere werkdagen en de toename van technologie als een manier om de kinderen bezig te houden. Dit heeft als resultaat dat ouders minder structuur en discipline bijbrengen en minder liefde tonen.

"Onze klaslokalen zijn de eerste plaats waar ze ooit 'nee' gehoord hebben, grenzen gekregen hebben, liefde getoond hebben door respect", schrijft ze. Ze stelt dit standpunt ook nadrukkelijk om uit te leggen dat, in tegenstelling tot wat vaak gezegd wordt, het niet de kinderen zijn die veranderd zijn, maar wel het ouderschap en de manier waarop we met kinderen omgaan.

"Het oude excuus 'de kinderen zijn veranderd', is niet correct. Kinderen zijn kinderen. Het ouderschap is veranderd. De MAATSCHAPPIJ is veranderd."

Haar tweede ergernis richtte zich op hoe onderwijs dat door technologie wordt gestuurd het vermogen van leerlingen om met elkaar en de maatschappij om te gaan vermindert. "Vergeet dus de basisprincipes van relatievorming en praktijkgericht leren", was het aardigste wat ze daarover te zeggen had. Ze ging verder met uit te leggen:

"kinderen kunnen al geen sociale signalen lezen en zich niet behoorlijk gedragen in sociale omgevingen... laten we ze nog meer apparaten toewerpen omdat dat er goed uitziet op onze website. Tijdens een interview vroeg een afdeling me "hoe goed kan je met technologie werken in de klas? Dat is belangrijk voor ons". Uhhh... ik hoor dat Bobo de chimpansee behoorlijk technisch onderlegd is... Ik beschouw mezelf als tamelijk goed met kinderen."

Het derde punt dat bij de ex-leerkracht een gevoelige snaar raakte, ging over de vermindering van de tijd die leraren krijgen om hun lessen te plannen en voor te bereiden. De tijd die vroeger voor lesplanning werd gebruikt, wordt nu gebruikt om leraren te trainen in meer op technologie gebaseerde methoden.

Zoals ze in haar post schreef: "we moesten een training volgen op een schooldag (gemiste tijd met leerlingen) toen kostte het ons DRIE WEKEN om het toe te passen... één op één... aan 21 leerlingen. Wat een tijdsverspilling. Ik vind het nutteloos dat ik voor het aanleren van iets nieuws zoveel lestijd met de hele klas verloor"

Het vierde punt dat ze uiteenzette in haar epische tirade op Facebook , enigszins gelijkend op haar eerste reden, was opnieuw gericht op haar onvermogen om onverantwoordelijke ouders ter verantwoording te roepen. Ze uitte haar frustratie over het feit dat ze met ouders een 'klantenservicementaliteit' moet aannemen in plaats van hen te beschouwen 'als partners in het leerproces van hun kinderen'.

"Ik heb de Facebooktirades gezien over aanwezigheid en het krijgen van 'de brief'. Wel, het zit zo... Ik kan je kind geen les geven als het niet op school is. Ik werd uitgescholden door ouders die excursies wilden bijwonen maar die dan de DRIE briefjes die hun kinderen mee naar huis kregen, niet gezien hadden - en als ze dan toch een excursie bijwoonden, waren ze voortdurend op hun telefoon bezig. Ik heb ouders gehad die op conferentiedagen niet kwamen opdagen en me dan belden om te klagen als ik weigerde een naschoolse mogelijkheid aan te bieden. Ik heb ouders gehad die me vertelden dat ik tegen hun kind geen 'nee' mag zeggen..."

Het is geen wonder dat leraren massaal vertrekken als ze met deze toestanden geconfronteerd worden.

De vijfde en laatste reden van Gentry om voorgoed de klas te verlaten, kan als volgt samengevat worden: "In de ene vergadering na de andere zitten, smekend om meer steun, alleen om te horen te krijgen 'maak je er niet druk om'... wanneer je van je leerlingen HOUDT en GEPASSIONEERD bent over je missie... komen deze boodschappen hard aan."

Wat denk je? Hebben leerkrachten een slechte naam gekregen? Overdrijft ze of is er een echte kloof tussen onze leerkrachten, hun ondersteuningssystemen en de ouders?