Peuter schreeuwt één woord uit tijdens adoptiehoorzitting - rechter heeft geen vragen meer

Aug 22, 2018

Sommige mensen zijn gewoon gemaakt voor het ouderschap; ze voelen diep van binnen dat ze de liefde hebben om voor kinderen te zorgen en ze te verzorgen. Dit was het geval van Mandi en Tyler Palmer. Helaas konden de Palmers niet zwanger worden. Na jaren van teleurstellingen en behandelingen leken de Palmers de hoop te hebben opgegeven.

Haar diagnose van de ziekte van Crohn heeft hen ontmoedigd, maar de dokters gaven de hoop niet op voor potentiële zwangerschap. Mandi legde uit,

“Ze hadden nog steeds hoop, maar ik realiseerde me al snel dat ik niet aan kon komen. Dus ik dacht, ‘hoe ga ik dan een kind kunnen dragen?’”

De teleurstelling van de Palmers in hun onvermogen om zwanger te worden en een kind te kunnen dragen werd al snel iets positiefs. Ze begonnen meer te horen over het zijn van pleegouders om vervolgens te adopteren.

“We kregen steeds vraag naar pleegouders in onze buurt. We hebben erover gepraat en voor gebeden en we hebben ons ingeschreven voor de lessen,” zei Mandi. En het gebed werd gehoord. Slechts een week na het verkrijgen van de toestemming voor het worden van pleegouders om vervolgens te adopteren kregen ze een telefoontje over hun zoon, Hunter.

Zoals Mandi het noemde zaten ze langer dan een jaar “in een achtbaan van verpleegouders”, en ze wisten nooit hoe lang ze nog moesten wachten voordat ze Hunter mochten adopteren.

Na veel onzekerheid mochten ze Hunter eindelijk legaal hun eigen kind noemen en hadden ze een afspraak bij de rechtbank om alles officieel te maken. Mandi beschrijft de dag als het hebben van heel veel positieve gevoelens, die ze heel graag met de familie en vrienden wilde delen die mee zijn gegaan naar de rechtbank.

De dag zal voor altijd herinnerd worden door het hoogtepunt vlak nadat de rechter Hunter met de achternaam Palmer aansprak. Hun Hunter was nu officieel hun eigen kind, en Hunter maakte alles nog veel beter toen hij heel hard “Papa!” schreeuwde naar Tyler. Zelfs als peuter had Hunter een beetje door wat er allemaal aan de hand was.

Kleine Hunter “begon gewoon met klappen en niemand hield het droog”, legde Mandi uit. Het was een moment dat niemand zal vergeten. Ook al waren de Palmers eerst niet zeker over het pleegouderschap, Mandi voelt zich er zeker van dat dit God’s plan was, en ze vertelt mensen “We hebben ervoor gebeden en het voelde net alsof God ons de kracht gaf om dit te doen”. Nu de Palmers een echte familie zijn delen ze hun naam met liefde, een mooie getuigenis van liefde en beantwoorde gebeden.

Als dit verhaal een glimlach op je gezicht toverde, deel het dan met je vrienden en familie om hen vandaag ook op te vrolijken!