Echtpaar haalde een 18-jarige jongen in huis die als kleine jongen in de steek werd gelaten en zegt dat alle kinderen een permanent gezin verdienen.

Nov 18, 2020

Casey en Peter Douglas uit Athens, Texas wisten altijd dat ze nooit kinderen op de wereld zouden zetten omdat Casey aan een gezondheidskwaal leed. Om toch een kind een thuis te kunnen geven, besloot het echtpaar pleegouders te worden en namen ze de 16-jarige Randall in huis. Maar de wegen van het gezin scheidden niet toen de jongen 18 werd, in plaats daarvan adopteerden Casey en Peter Randall in januari 2019.

Toen Casey Douglas de volwassenheid naderde, vernam ze dat ze een ongewone gezondheidstoestand had en dat ze daardoor nooit kinderen zou kunnen baren. Voor Casey kwam dit nieuws als een serieuze klap. In een blogpost die ze schreef voor Love What Matters, merkte Casey op dat ze als dochter van een pastoor verwacht werd om voldoende kinderen op de wereld te zetten om een hele kerkbank te vullen voor de kerkdienst op zondag. Casey voelde zich anders dan de meeste jonge vrouwen tot ze haar toekomstige man, Peter, ontmoette. Casey merkte op dat het Peter niet kon schelen dat ze biologisch gezien nooit kinderen zou kunnen krijgen en het koppel werd man en vrouw.

Het gelukkige stel voelde vanaf het begin dat God wilde dat ze anderen zouden dienen. Zo werden Casey en Peter vrijwillige jeugdpredikanten in hun kerk en hielpen ze kinderen uit gezinnen met een laag inkomen om een goede start in het leven te maken. Na drie jaar lang de jeugd van hun gemeenschap te hebben begeleid, vonden Casey en Peter dat ze meer moesten doen en besloten ze pleegouders te worden. Toch kregen Casey en Peter in hun twintiger jaren een overwegend negatieve reactie van de oudere mensen in hun leven. Onverschrokken begon het koppel lessen te volgen bij de kinderbescherming om zich voor te bereiden op hun toekomst als pleegouders.

Tijdens de negen maanden die nodig waren voor Casey en Peter om hun licentie voor pleegzorg te behalen, werd het echtpaar nog meer belachelijk gemaakt in hun gemeenschap toen ze aankondigden dat ze alleen pleegouders zouden worden van jongeren ouder dan 13 jaar. Velen vroegen zich af waarom het jonge stel de kinderen van een ander zou willen opvoeden en merkten op dat pleegkinderen meestal een moeilijke achtergrond hebben.

Ondanks al deze opmerkingen hield Casey vol en later vertelde ze aan vrienden dat ze vaak huilde in de kamers van haar toekomstige kinderen, uit angst dat ze nooit de liefde zouden kennen die ze voor hen voelde.

Toen Casey en Peter hun licentie op zak hadden, werden ze op de hoogte gebracht van een speciaal kind dat pleegzorg nodig had. Toen Randall 16 jaar oud werd, was hij al zijn hele leven doorgegeven van familielid naar familielid, en leefde hij in mishandeling en verwaarlozing. Casey en Peter verwelkomden Randall in hun huis en de tiener huilde om de vriendelijkheid die hem werd getoond.

"Hij keek me aan en zei: 'Ik heb mijn hele leven gewacht om behandeld te worden zoals jullie me behandelen. Ik heb nog nooit echte ouders gehad', schreef Casey op haar blog.

Naarmate de drie hechter werden, maakte Randall zich zorgen over wat er zou gebeuren als hij 18 jaar oud zou worden en dus officieel volwassen. Op een dag barstte Randall in tranen uit en smeekte Casey om te mogen blijven, zelfs nadat hij volwassen was geworden. Toen ze Randall in haar armen hield, beloofde Casey dat ze altijd zijn moeder zou zijn.

De drie zijn op 10 januari 2019 officieel een gezin geworden. Toen Randall de achternaam van Casey en Peter overnam, verklaarden de drie voor de rechter dat ze altijd van elkaar zouden houden en voor elkaar zouden zorgen. Randall leidt nu een leven waarvan hij nooit had verwacht het te zullen hebben. Zijn favoriete hobby's zijn honkbal en vissen, wat hij deelt op zijn Youtube-kanaal.

Over de adoptie, zegt Casey, "Het ouderschap kwam op een heel onconventionele manier tot ons, maar het is belangrijker geweest dan ik ooit had durven hopen. In twee jaar tijd is Randall zo gegroeid en dat doet hij nog elke dag. De jongen wiens droom het was om wiet te roken en zich alleen te redden, is nu een nieuw persoon geworden"

Ouderschap hoeft niet altijd te betekenen dat je een jong kind opvoedt en begeleidt op zijn of haar weg naar volwassenheid; het kan ook betekenen dat je op elk moment in iemands leven komt en hem of haar ondersteunt om te worden wie hij of zij echt wil zijn. Er zijn nog steeds verschillende verhalen van anderen die ook als "volwassene" geadopteerd werden, als het ware, en hoe hun leven veranderd is door de adoptie.

Rebecca Masterson heeft bijvoorbeeld ook haar zoon Johnny geadopteerd toen hij 18 jaar oud was, wat zowel haar leven als dat van haar zonen heeft veranderd". Over haar kinderen zegt ze: "Deze twee definiëren mij, ze zijn mijn levenswerk. Dat is grappig, want deze kinderen stonden niet op mijn bucketlist. Het heeft gewoon zo moeten zijn. Hoewel het niet altijd zo is dat adopties ongepland zijn (meestal integendeel), is het mogelijk dat sommige mensen er zelfs nooit aan dachten totdat ze een wees in nood ontmoetten die hun leven veranderde.

Ouders die hun families opbouwen en koesteren, ongeacht hoe hun kinderen daar onderdeel van zijn geworden, zijn echt de meest gulle en liefhebbende mensen die er zijn. We blijven dankbaar voor de geweldige ouders die hun harten en huizen hebben geopend voor kinderen die niet biologisch van hen zijn. Familie hoeft immers geen bloed te zijn - alles wat nodig is, is liefde, goedheid en empathie om van een huis een thuis te maken en van een groep mensen een familie te maken.

Wat vind je ervan dat Casey en Peter Randall op 18-jarige leeftijd hebben geadopteerd? Heb je vrienden of familie die pleegouders zijn? Vertel het ons in de reacties en deel dit artikel zeker met je vrienden en familie om het verhaal van de familie Douglas te verspreiden.