Broer en zus in pleegzorg hebben het gevoel dat geen enkele familie hen ooit zal adopteren

Nov 13, 2020

In een pleeggezin zitten is voor kinderen niet altijd even makkelijk. Het is vooral moeilijk als je steeds van huis moet wisselen. In 2017 hadden een broer en zus, de toen 12-jarige Ray en zijn 14-jarige oudere zus Nichole, al meer dan drie jaar op een gezin zitten wachten om hen te adopteren. Ze zijn op een gegeven moment zelfs van elkaar gescheiden geweest. Toen een lokaal nieuwskanaal hun benarde situatie onder de aandacht bracht, hadden ze het opgegeven om ooit een thuis te vinden. Doordat het onderwerp op het nieuwskanaal werd uitgezonden, zijn er een aantal dingen voor hen veranderd, omdat ze eindelijk een gezin hadden gevonden dat hen wilde adopteren.

Hoop is iets heel sterks en als je dit verliest, dan kan het leven buitengewoon zinloos worden. Kinderen die in een pleeggezin zitten vertrouwen vaak op hoop om het vol te kunnen houden. De hoop dat ze ooit deel zullen zijn van een zorgzaam gezin geeft ze de kracht om elke nieuwe dag tegemoet te zien. Wat gebeurt er als je nooit de kans lijkt te krijgen om geadopteerd te worden? Dat was de situatie waarin de broer en zus zich bevonden, maar nadat ze hun angsten hadden gedeeld, werden ze uiteindelijk door een gezin geadopteerd.

Als je naar kansen op zoek bent, dan heb je misschien wat hulp nodig van iemand die op een goede positie zit om je een kans te geven. Voor de broer en zus kwam hun hulp in de vorm van een lokaal nieuwskanaal in Utah dat een stukje over kinderen in pleeggezinnen uitzond. Ze hoopten om daarmee adoptiegezinnen te vinden. KSL News' "Wednesday' s Child" bracht de broer en zus in juni 2017 in beeld. In het programma vertelden de kinderen hun verhaal en deelden ze hun angst dat ze nooit een gezin zouden vinden dat hen zou willen adopteren.

Tijdens het programma gingen Ray, 12, en Nichole, 14, naar een honkbalveld om te oefenen. Hoewel het niet iets is waar Nichole dol op is, vindt ze het leuk om er voor haar broer te zijn, die wel van sport houdt. De twee kinderen houden van elkaar en Ray geeft aan dat van elkaar gescheiden worden hem heel erg zou raken. Hij vertelde KSL News dat Nichole er altijd is om met hem te praten als hij zich verveelt. Het enige wat hij hoeft te doen, is naar haar kamer gaan en nadat hij met haar gepraat heeft, voelt hij zich altijd beter.

Op het moment dat de twee kinderen het interview gaven, waren ze nog steeds bezig om het trauma te verwerken dat ze in de pleegzorg terecht waren gekomen. Zoals Ray onthulde, dacht hij in eerste instantie dat ze naar een evenement gingen en dat ze daar maar een paar dagen zouden blijven. Het duurde even voordat hij zich realiseerde dat ze in pleegzorg zaten. Sindsdien zijn de broer en zus al verschillende keren van huis gewisseld. Hoewel Ray zich in hun lot leek te berusten, vindt Nichole het nog steeds moeilijk hun omstandigheden te aanvaarden. Ze werd bij het horen van het woord pleegzorg al heel snel zenuwachtig.

Soms, als we te lang op iets moeten wachten, dan verliezen we de hoop. De broer en zus hadden bijna geen hoop meer toen de zender hun verhaal uitzond. Ze zaten al drie jaar in een pleeggezin. Ze begonnen de hoop te verliezen dat ze ooit een thuis zouden vinden. Nichole vertelde KSL News dat ze op dat moment niet geloofde dat ze ooit een thuis zouden vinden. Drie jaar wachten had alle hoop uit hen gezogen. De 14-jarige had zich al neergelegd bij een leven in pleeggezinnen, waar ze het helemaal niet naar haar zin had.

Van elkaar gescheiden worden kan verwoestend zijn. Het is zelfs nog erger voor kinderen die naar een pleeggezin gaan. Wanneer ze van elkaar gescheiden raken en bij vreemden terechtkomen, dan kan hun sociale gedrag met gemak drastisch veranderen. Nichole en Ray wilden gewoon bij elkaar blijven. Ze hoopten dat ze een gezin zouden vinden dat hen allebei zou willen adopteren, zodat ze niet door een scheiding heen zouden hoeven gaan. Ze begrepen echter allebei dat zij het niet voor het zeggen hadden. Ray herinnert zich hoe hij zich in het verleden gekweld had gevoeld toen ze van elkaar gescheiden waren. Hij had niemand om mee te praten en dat brak zijn hart.

Toen het ging over wat ze graag wilden, vertelde Ray aan KSL News dat ze iemand nodig hadden die zorgzaam en liefdevol was. Zijn nadruk op iemand die liefdevol en zorgzaam was, suggereerde dat ze dat tijdens hun tijd in pleegzorg heel erg hadden gemist.

Hun interview had positieve gevolgen. Het verhaal had veel kijkers geraakt en het was zo'n opluchting toen er volgens een update in november 2018 enige ontwikkeling was. Aangezien het in eerste instantie problemen had gegeven om gezinnen zover te krijgen om kinderen uit pleeggezinnen te adopteren, vond het Utah Adoption bureau dat zich over Ray en Nichole ontfermde een manier om het probleem op te lossen. Ze kwamen met een briljant idee dat mensen zou helpen om de kinderen te zien die geadopteerd moesten worden, vooral de kinderen die door hun leeftijd gemakkelijk over het hoofd worden gezien.

De'Utah Heart Gallery' van de Utah Adoption Exchange had een tentoonstelling van 31 portretten van de kinderen gemaakt die voor adoptie beschikbaar waren. Het bureau liet de tentoonstelling vervolgens door de staat gaan, zodat mensen de kinderen konden zien die een huis met een stabiele omgeving nodig hadden om op te groeien. Het doel was om mensen te raken en hen aan te sporen om een aantal kinderen te adopteren. Ray en Nichole waren een onderdeel van de tentoonstelling.

Kathy Searle, de programmadirecteur van de Utah Adoption Exchange, vertelde KSL News dat de portretten mensen de kans gaven om de kinderen als 'meer dan een nummer' te zien. Ze zei dat de kinderen al veel hadden meegemaakt en een gezin verdienden. Dankzij de tentoonstelling hebben Nichole en Ray een thuis gevonden. Ze werden allebei in hetzelfde gezin opgenomen. Ray had enkele bemoedigende woorden voor andere kinderen die dezelfde ervaring als hij door moesten maken. Zoals KSL News meldde, drong hij er bij hen op aan om de hoop te behouden, want dingen gebeuren met een reden.

Het verhaal van Ray en Nichole is een grote inspiratie voor kinderen in pleeggezinnen die het idee om geadopteerd te worden misschien hebben opgegeven. Het geeft hoop aan velen die in het systeem zitten en het inspireert mensen om te adopteren. Wat vond je van dit verhaal? Laat het ons in de reacties hieronder weten en zorg ervoor dat je dit met je vrienden deelt, zodat ook zij geïnspireerd kunnen raken.